با سلام به حضور شما دوستان عزیز
*************************************************
به کجا چنین شتابان
گون از نسیم پرسید
دل من بگرفته زاینجا
هوس سفر نداری
زغبار این بیابان همه آرزویم اما
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان
به هر آن کجا که باشد بجز این سرا سرایم
سفرت بخیر
اما تو و دوستی خدا را
چو بسلامتی از این کویر وحشت گذشتی
به شکوفه ها به باران برسان سلام ما را
از همه دوستانی که لطف کردن و از وبلاگ من بازدید کردن و نظر گذاشتن کمال تشکر و سپاس را دارم.
دیدی آخر عشق من نگاهمو بهت رسوند
نگاه سردتو سوزوند
دیدی که عشق من اومد یواشکی تو قلب تو
دیدی چقد قشنگ میشه نگاه من تو چشم تو
فاصله رو نگاه نکن
نگاه به جاده حرومه
کار دلم بی نفسات خدا میدونه تمومه
دیدی که پاییز شد ولی واسم باز بهار شدی
دیدی آخر کار چی شد
توهم مثل من عاشق بی قرار شدی
دیدی چطور دستام دستاتو تو آغوشش گرفت
دستات که دنیا رو تو بغل گرفت
عزیز من ای عشق موندگار من
تنهام نذار بذار تا نفس میکشم
هم نفس صدات بشم
نفس توی هوات بشم
گرمی سردیات بشم
خطای چشم
اگر دو قسمت این مکعب رو یک رنگ میبینی انگشت خود را وسط هر دو قرار بده
به نظر شما این تصویر در چه جهتی حرکت میکند؟
کسانی که فقط در جهت راست میبینن راست مغز و کسانی که در جهت چپ میبینن چپ مغز هستندواما بعضی ها در دو طرف میبینن که هر دوقسمت مغز فعال میباشد.
روزهای زندگی به سرعت باد در حال گذشتن هستند بعضی وقتها آنچنان غرق در افکار خود شده ایم که وقتی سرمان را بلند میکنیم انگار که نسیمی پائیزی لبخند زنان شانه هایمان را نوازش میکنه و از ما عبور میکنه ما به خیال اینکه دوباره نسیمی میاد و میتونیم سوارش بشیم و به هر جا که می خوایم بریم این تبسم نسیم را از دست می دهیم و به انتظار فرصتی دیگر می شینیم اما... و اما قافل از اینکه شاید دیگر رهگذری از کوچه های بی کسی ما نگذردو شاید هم بجای نسیم آرام و دلپذیر طوفانی سهمگین بزودی ...
کاش می شد سرنوشت را از سر نوشت.بیائید با فراموش کردن گذشته و درک امروز فردایی بسازیم به وسعت آسمان
تنها و روی ساحل
مردی به راه می گذرد
نزدیك پای او
دریا همه صدا
شب ‚ گیج درتلاطم امواج
باد هراس پیكر
رو میكند به ساحل و درچشم های مرد
نقش خطر را پر رنگ میكند
انگار
هی می زند كه : مرد! كجا میروی كجا ؟
و مرد می رود به ره خویش
و باد سرگردان
هی می زند دوباره : كجا می روی؟
و مرد می رود و باد همچنان
امواج ‚ بی امان
از راه می رسند
لبریز از غرور تهاجم
موجی پر از نهیب
ره می كشد به ساحل و می بلعد
یك سایه را كه برده شب از پیكرش شكیب
دریا همه صدا
شب گیج در تلاطم امواج
باد هراس پیكر
رو میكند به ساحل و .....
شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
می كنم تنها از جاده عبور
دور ماندند ز من آدمها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فكر تاریكی و این ویرانی
بی خبر آمد تا به دل من
قصه ها ساز كند پنهانی
نیست رنگی كه بگوید با من
اندكی صبر سحر نزدیك است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای این شب چه قدر تاریك است
خنده ای كو كه به دل انگیزم ؟
قطره ای كو كه به دریا ریزم ؟
صخره ای كو كه بدان آویزم ؟
مثل این است كه شب نمناك است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیك غمی غمناك است
رنگی کنار شب
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی بک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژوک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است 
